NIECO O RASIE

CAVALIER KING CHARLES SPANIEL to mocny,mały pies,lecz nie miniaturowy,trzymany w domu.
Jest przemiłym,przyjacielskim psem,o słodkim wyglądzie. 
Posiada wspaniały charakter,jest całkowicie pozbawiony agresji,niekonfliktowy i bardzo oddany właścicielowi.
Nawiązuje dobre kontakty z innymi psami,łatwo daje się ułożyć.  
Jest doskonałym i wesołym kompanem dzieci,a dla starych ludzi - pełnym wyrozumiałości partnerem.

Cavalier uwielbia długie spacery,a jego,ładnie umaszczona sierść,nie jest zbyt obfita i łatwo ją pielęgnować.
Obecnie często cavalier wykorzystywany jest w dogoterapii,a jego ogromna sprawność fizyczna sprawia, 
że jest również mistrzem w sportach agility.

        

Pod koniec XX wieku cavalier był bardzo popularny w swojej ojczyżnie - Anglii,w Ameryce oraz
Europie  Zachodniej.
 Również w Polsce w ostatnich latach obserwujemy zwiększone zainteresowanie cavalierami i dość szybki , 
zauważalny rozwój hodowli tej rasy.
Poziom cavalierów hodowanych w kraju ciągle się podnosi,co jest efektem importu do kraju dobrych suk i psów
z uznanych zagranicznych hodowli,oraz przemyślanych kojarzeń w rodzimych hodowlach .

      

HISTORIA  POWSTANIA  RASY

Przodkami małych spanieli angielskich były hiszpańskie i francuskie płochacze.
Zarówno Cavalier King Charles Spaniel, ak King Charles Spaniel - wywodzą się z jednego pnia.
Protoplaści obydwu ras przybyli w XIII wieku z Włoch do Anglii.
Żona HENRYKA VIII - ANNA of Cleve - przywiozła te psy na dwór angielski .
Za czasów ELŻBIETY I noszono je na rękach,a siedzącym - pieski te ogrzewały nogi.

            

Piesek MARII STUART zasłynął tym, że po egzekucji swej pani ukrył się
w jej szatach i nie chciał ich opuścić.
         Król KAROL I wydał prawo,na mocy którego mały spaniel jako jedyny pies mógł uczestniczyć w Radzie
Królewskiej,wchodzić do Parlamentu,do kościoła i na audiencję
Prawo to NIGDY nie zostało odwołane.
 


KAROL II troszczył się ponoć bardziej o te psy niż o interesy państwa.
Trzymał je nie tylko dla zabawy ale był poważnym hodowcą w wielkim stylu.

 

                 
                 
        Dobre suki hodowlane oddawał lubiącym psy poddanym we wschodniej części Londynu,którzy prowadzili hodowlę 
według jego wskazówek.
Również wielką miłośniczką tych psów była królowa WIKTORIA

Aż do połowy XIX wieku w Anglii miniaturowe spaniele używane były do polowania. Potem nastąpił proces, 
który radykalnie zmienił wygląd zewnętrzny tych psów.
Ponieważ Anglikom podobały się zwierzęta krótkonose,z okrągłą głową - właśnie w takim typie psy zaczęły
dominować w hodowli .
Jednak wielu miłośników ubolewało nad nowym kierunkiem hodowli i życzyło sobie powrotu do dawnego typu
psa o dłuższym nosie.
Dopiero po I Wojnie Swiatowej,w latach 20-tych XX wieku zauroczony pieskami starego typu oglądanymi 
na obrazach starych mistrzów,amerykanin -
ROSWELL ELDRIDGE - udał się do Anglii na poszukiwanie
takich właśnie piesków
Niestety,zastał tam wówczas tylko krótkonose King Charles Spaniele,ale hodowcy powiedzieli mu,że w miotach
kingów bezustannie przychodzą na świat szczenięta z długim nosem,które jako nie odpowiadające
obowiązującemu wzorcowi rasy,są eliminowane z hodowli..
ROSWELL ELDRIDGE  ustanowił nagrodę pieniężną w wysokości 25 funtów (o w 1925 roku stanowiło
pokażną sumę) ,która przez 5 lat miała być przyznawana na CRUFT's SHOW trzem najlepszym spanielom
mianiaturowym dawnego typu

Tym sposobem odtworzenie dawnego spaniela miniaturowego zaczęło nabierać realnych kształtów.

        

W 1928 roku w Anglii założono Klub wspierania CAVALIR KING CHARLES SPANIELA i od tej pory
tak zaczęto nazywać te psy. Stworzono też wzorzec rasy.
 
W 1945 roku została ona uznana przez KENNEL CLUB .
Od tej pory rasa ta zaczęła się dobrze rozwijać,a także umacniać.

CAVALIER KING CHARLES SPANIEL jest obecnie na świecie bardziej popularny,niż jego krótkonosy krewniak
od którego różni się także inaczej ukształtowaną głową (nie występuje tu przodozgryz) i płaską czaszką.

         

NAJNOWSZA  HISTORIA   CAVALIERA

Cavalierem,który dał początek współczesnemu typowi rasy i na którym
oparty został wzorzec Cavalier King Charles Spaniela,przypuszczalnie był pies nazywany
Ann's Son.

Prawdopodobnie pies ten urodził się jako jedno z dwóch szczeniąt w miocie,w roku 1924
(podaną,oficjalną datą urodzin jest 29.4.1927,która jednak podawana jest pod wątpliwość
z uwagi na istnienie zdjęcia z datą 1926,na którym pies ten jest w pełni rozwinięty).
Ostatni miot po tym psie urodził się 30.6.1939. W tym miocie urodziła się między innymi
Daywell Nell - matka pierwszego Cavaliera z tytułem Championa ( Ch Daywell Roger).


Ch Daywell Roger

Większośc Cavalierów posiada w swoich rodowodach Ch Daywell Roger'a, gdyż okres,
w którym został on ojcem 48 miotów, zbiegł się w czasie z końcem lat czterdziestych,
w których  Cavaliery wyruszyły na podbój Europy, opuszczając rodzinną Angilę.
Ch Daywell Roger zmarł w wieku 12 lat, zapisując się na trwałe w historii rasy.



   

ZDROWIE

Jak każda rasa,Cavaliery posiadają parę słabszych punktów,na które hodowcy
w swoich programach hodowlanych st
arają się zwrócić szczególną uwagę,dążąc do ich wyeliminowania.
 

Mitral Valve Disease

G
łównym problemem w tej rasie jest MVD (Mitral Valve Disease), czyli choroba zastawki mitralnej.
Jest to choroba o charakterze poligenicznym,będąca w tej chwili główną przyczyną śmierci Cavalierów
na całym świecie.Zastawka dwudzielna łączy lewą komorę serca,z lewym przedsionkiem. U części
Cavalierów,wraz z wiekiem zastawka ta traci swoją elastycznośc,co w konsekwencji powoduje częsciowe
cofanie się krwi do lewego przedsionka podczas skurczu komory serca.Nie jest to jednak problem dotyczący
wyłącznie Cavalierów. Ocenia się,że co trzeci pies w wieku powyżej 10 lat,niezależnie od rasy,cierpi
z powodu niewydolności zastawki mitralnej.Wśród Cavalierów jednak problemy z zastawką pojawiają się
wcześniej niż u innych ras. W mniejszym lub większym stopniu nasilenia dotyczy on juz około 50% psów
tej rasy w wieku około 5 lat, oraz prawie wszystkich Cavalierów w wieku 10 lat! Dlatego właśnie hodowcy
przykładają szczególną wagę do corocznych kontroli serca u swoich suk hodowlanych oraz reproduktorów.
W wielu krajach Europy kontrola serca u wszystkich psów tej rasy,używanych do hodowli jest obowiązkowa.

Patellar Luxation

Patellar Luxation, czyli zwichnięcie rzepki jest częstą przypadłością występującą u małych ras.
Nieznany jest niestety sposób dziedziczenia tej dolegliwości,wiadomo natomiast,że cecha ta ma
 najprawdopdobniej charakter poligeniczny,przez co jest trudna do wyeliminowania w populacji.
Rzepka kolanowa jest kościstym tworem osadzonym w zagłębieniu przedniej części kości udowej.
Jest ona połączona przy pomocy ścięgien z kością udową oraz piszczelową. Ścięgna te odpowiadają za
prostowanie i zginanie stawu. Podczas gdy noga jest zginana i prostowana rzepka porusza się w góre
 i w dół,w zagłębieniu. Przy prawidłowej budowie stawu zagłębienie powininno być na tyle głębokie aby
rzepka pasowała do niego idealnie. Jeżeli wszystkie ścięgna,mięśnie i kości w stawie ustawione sa
prawidłowo wówczas staw pracuje poprawnie. Zwichnięcie rzepki,nazywane również przesuniętym
stawem kolanowym jest skutkiem nieprawidłowej budowy struktur kostnych,jak zbyt płytkie zagłębienie
bloczkowe. Zwichnięcie rzepki jest dośc łatwe do zdiagnozowania. Weterynarz może wykonac badanie
manipulując stawem,lub tez zdiagnozować przypadłośc opierając się na Rtg. Stopień nasilenia
oceniany jest w czterostopniowej skali.

Stopień 1      
                                    Obraz Rtg stawu kolanowego jest prawie normalny.                            
                             Zazwyczaj nie występują zaburzenia ruchu.  
                                         

                                                               
     
Stopień 2                                                          
                               
Rzepka jest luźno usytułowana w swojej normalnej pozycji.                            
                               Przy zgięciu stawu następuje jej zwichnięcie.                           
                                           
                                           
        Stopień 3                                          
 
   Rzepka jest znacznie przesunięta w stosunku do normalnej pozycji  
           ale podczas manipulacji stawem może zostać ulokowana na swoim miejscu
.            
                                   Stopień 4                                     
  Rzepka jest definitywnie przesunięta. Wada jest na tyle 
                                 poważna,że wymaga interwencji chirurgicznej.       
                                   

                                   * * * * * *                      
                                 

                     
   Bardzo wiele ciekawych informacji na temat zdrowia u                       
                  Cavalierów zawartych jest w amerykańskim serwisie:                        

CavalierHealth.org>>>