Zarówno decyzja, jak i wybór rasy  powinny być podejmowane przez całą rodzinę a decydujący głos
powinien należeć do osoby, która największą część dnia spędza w domu, gdyż ona będzie miała najściślejszy
kontakt z psem. Jeśli tato i dzieci marzą o psie, a mama psów nie lubi, bywa
że przebywając ze zwierzęciem przez większą część dnia będzie je przepędzać, pies będzie zestresowany,
tchórzliwy a silny psychicznie może próbować się "odgryźć".

Nie kupujmy też psa, jeśli w rodzinie jest małe dziecko, które łatwo może zrobić, zwłaszcza
szczeniakowi, poważną krzywdę. Może go upuścić, gdy ten gwałtownie ściskany i "kochany"
wyrywa się, trwale uszkodzić łapkę (u psa przednia kończyna połączona jest mięśniozrostem, a nie stawem)
czy patykiem zranić oko. Pies natomiast, który swą "człowieczą rodzinę" uważa za stado,
stawiając dziecko niżej od siebie w hierarchii, może je pogryźć. Także kupowanie zwierzęcia "dla dziecka" jest błędem.
Jest na pewno bardzo dobrze gdy dziecko, odpowiednio pouczane i pilnowane, wychowuje się mając psa w domu,
jednak musi wiedzieć że łączy się to z licznymi obowiązkami.

Bardzo ważne jest dostosowanie rasy psa do warunków jakie możemy zapewnić.
Jeśli mieszkamy w domku z ogrodem, sprawa jest prosta. Zawsze możemy w nim stworzyć odpowiednią egzystencję
dla każdej rasy, choć i tam należy brać pod uwagę cechy psa wynikające z pochodzenia.
 Przystosowane do ostrego czy górskiego klimatu nie będą się czuły dobrze na nizinach lub w strefie,
gdzie przeważają wysokie temperatury, natomiast psom wymagającym wiele ruchu nawet wielokrotne
 wypuszczanie do ogrodu nie zastąpi swobodnych spacerów z właścicielem.

Spaniele, jeśli zapewni się im odpowiednią ilość spacerów, nadają się idealnie do niewielkich mieszkań,
 są przemiłymi towarzyszami, ale nie można wymagać od nich aby spełniały rolę psa obrończego.
 Niektóre z nich mają instynkt pilnowania przedmiotów będących własnością pana, wszystkie reagują
 szczekaniem na dzwonek lub pukanie do drzwi, ale każdego przybysza witają wylewnie,
bo taka ich natura. Wszak mają być łagodne i serdeczne.

Ważna jest też ilość czasu, który możemy poświęcić swemu psu, zwłaszcza szczenięciu.
  Zabrany z domu rodzinnego, co jest wielkim stresem, nie może być wiele godzin sam, musi mieć
  kontakt z nowym "stadem", którym stają się mieszkańcy domu, do którego przybył. Nie chodzi
tylko o to, że początkowo jest karmiony 4-5 razy dziennie.
 Do pozostawania samemu musi być przyzwyczajany stopniowo. Są psy, które nigdy
 całkowicie nie zaakceptują samotności.
Wyją, nudząc się niszczą meble i tapety, potrafią nawet zdemolować mieszkanie,
 zwłaszcza jeśli jest małe.

Wszystkie psy  należy czesać, a spaniele, zwłaszcza długowłose, wymagają tego codziennie.
Systematycznie pielęgnowany, jeśli jest odpowiednio żywiony, będzie miał piękny, lśniący,
czysty włos bez kąpania.

Na koniec jedna uwaga.
Psy prawie wszystkich ras linieją, a gubiony włos znajdujemy wszędzie, zwłaszcza jeśli nie jest
systematycznie wyczesywany.
Ponadto, w słotne i śnieżne dni, spaniele przynoszą na nogach piasek i śnieg.
Wycierane czy spłukiwane po spacerze zawsze trochę brudzą. 
Jeśli więc ktoś bardzo kocha swój dywan i chce mieć w domu sterylną czystość, powinien zrezygnować z posiadania psa.

Czy jesteś w stanie sprostać podanym wymaganiom ?

Treść zaczerpęłam z książki B Szczepkowskiej "Cocker spaniel angielski i amerykański"